Midden in het leven

‘Ik heb altijd druk werk gehad. Tot mijn 47e in loondienst, waarvan twaalf jaar als communicatieadviseur bij de spoorwegen. Daarna ben ik gaan freelancen voor onder meer ProRail en de Gemeente Amsterdam. Mijn laatste klus was als omgevingsmanager bij het herstel van slechte kades en bruggen in Amsterdam. Mijn telefoon ging de hele dag, iedereen wilde wat van me. Toen ik 65 werd vond ik het wel mooi geweest, ik moest maar eens stoppen. Maar ik zat nog geen twee maanden thuis of ik dacht: getverdekke, dit is helemaal niks voor mij… Ik miste het om midden in het leven te staan.’

Vrijwilliger

‘Ik ben gaan zoeken naar vrijwilligerswerk. Wat ik wilde? Niet te ver weg, een paar dagen per week en zo flexibel mogelijk. Maar vooral: werk waarin ik iets kon betekenen voor mensen. En samen met collega’s van verschillende leeftijden, dus ook jongeren. Ik heb geen zin om alleen tussen ouderen te zitten. Lang verhaal kort, ik kwam uit bij het Leger des Heils. Tja, als je me dat vijf jaar geleden had gezegd, was ik van mijn stoel gevallen. Maar ze doen daar wel prachtig werk voor mensen aan de rand van de samenleving. Dus ja, ik wilde wel. En voor hen was het geen bezwaar dat ik niet wekelijks naar de kerk ga. Tijdens mijn sollicitatie bleek trouwens dat het helemaal geen vrijwilligerswerk was, maar een betaalde baan. Nou ja, dacht ik, dan doen we dat.’

Verslaafden en daklozen

‘Inmiddels werk ik alweer anderhalf jaar in de flexpool. Ik werk vooral in en rond Utrecht in de opvang van verslaafden en daklozen. Dat doe ik 16 uur per week, wat meer in de winter en zomer. Zo heb ik extra vakantiedagen in het voor- en najaar. Ik moet zeggen: ik vind het fantastisch. We maken echt het verschil voor mensen. Bijvoorbeeld in het opvangcentrum voor zwaar verslaafden, waar ik veel werk. Dat zijn mensen die vroeger in de tunnel onder Hoog Catharijne woonden. Die hebben bij ons een eigen kamer. Het is mooi om voor hen te koken en ze smakelijk te zien eten. Dat is erg belangrijk bij een verslaving. Laatst hielp ik een van hen met het opruimen van zijn kamer. Hij was daar zo blij mee, dat ik twee koffiebekers van hem kreeg. Dat was zijn manier om dankjewel te zeggen.’

Vluchtelingen

‘We hebben ook te maken met vluchtelingen die zonder papieren door de stad zwerven. Veelal jongens uit Noord-Afrika weten dat ze geen kans hebben om een verblijfstatus te krijgen in Nederland. Het helpt dat ik Frans en Spaans spreek. Een beetje aandacht is zo belangrijk voor mensen. Dat ze niet genegeerd worden maar meetellen. Vroeger deed ik het niet, maar tegenwoordig groet ik zwervers op straat altijd. Ik werk ook af en toe op een nieuwe locatie van ons, een villa in Zeist voor oud-militairen met PTSS. Ik ben 28 jaar getrouwd geweest met een beroepsmilitair en ik werkte op een kazerne, dus ik ken hun wereld wel. Dat maakt het contact makkelijker.’

Beoordelingsgesprek

‘Ik ben net 67 geworden, maar ik denk niet aan stoppen. Ik vind het veel te leuk en ik heb er nog genoeg energie voor. Laatst heb ik een beoordelingsgesprek gehad, en gelukkig mag ik gewoon weer een jaartje door. Ik vind het heerlijk, het houdt me jong en ik hou tijd genoeg over voor mijn dochters, werken in een Spaanse pelgrimsherberg en fietsvakanties met mijn vriend.’